«رثاء»، یکی از برجستهترین اغراض شعر حسینی در همه دورهها به شمار میآید و از آنجایی که مصیبت امام حسین(ع) از دردناکترین مصیبتهایی است که جهان اسلام را در برگرفته، شعر رثای حسینی هیچگاه و در هیچ دورهای متوقف نشده است و شعرا با دردناکترین عبارات و لطیفترین اسالیبِ غم و اندوه، به توصیف مقتل امام حسین(ع) پرداختهاند.
شاعران معاصر نیز بسیار تحت تأثیر این حادثه قرار گرفته و آن را به رشته نظم کشیدهاند. در این مقاله، قصیده سیّاب تحت عنوان «اشک خاموش» از نقطه نظر شکلی و محتوایی مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد تا توان شاعر در سرودن مرثیه، ارزیابی و تا حد امکان ویژگیهای آن مشخص گردد و نیز مشخص شود که حادثه کربلا، مرزهای زمانی و مکانی و محدوده‌های قومی، ملی و مذهبی را در نوردیده است.
)